ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...

Κάθε πρωί τηρώ το ίδιο πρόγραμμα. Ξύπνημα στις 9, ένα γρήγορο ντους, στα όρθια έναν καφέ, μια τελευταία ματιά στον καθρέπτη και είμαι έτοιμη σε χρόνο ντε τε. Ύστερα, ρίχνομαι στους δρόμους της πόλης για να προλάβω το λεωφορείο. Σωριάζομαι σε μια θέση και κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να πάρω μια ανάσα. Δεν περνάνε 20 λεπτά και βρίσκομαι στο γραφείο. Ανταλλάσσω ψυχρές καλημέρες με τους συναδέλφους και περιμένω τη σειρά μου στο κυλικείο για να πάρω μια κούπα καφέ. Η ώρα είναι 10 ακριβώς και εγώ ακόμα δεν έχω ξυπνήσει, ενώ η ενοχλητική συνάδελφος του διπλανού γραφείου αρχίζει να μου εξιστορεί, πώς τα πέρασε χθες βράδυ. Επί 5 λεπτά την ακούω να μου μιλάει για την ταινία που είδε και για το πόσο απαίσια είναι τα νάτσος στο σινεμά. Μόλις παίρνω στα χέρια μου το πολυπόθητο κύπελλο, την αφήνω πίσω μου να παραληρεί μονολογώντας. Ανάβω το πρώτο τσιγάρο της μέρας. Με το που αισθάνομαι τη γλύκα του καπνού μέσα μου, εμφανίζεται ο υπεύθυνος μου. Αρπάζει από τα χείλη μου το τσιγάρο και το σβήνει στο τασάκι. «Κάνει κακό στην υγεία» μου λέει, με ένα δασκαλίστικο ύφος και με σηκώνει άρον άρον από τη θέση μου. Με σέρνει στο γραφείο του από το αυτί και με στήνει στον τοίχο, σαν τον πελαργό. Είναι πια μεσημέρι και εγώ θέλω να κάνω κοπάνα, από τις στοίβες των εγγράφων. Πρέπει να δράσω γρήγορα, για να ξεφύγω από τη φλυαρία της τρελής και τον μπαμπούλα υπεύθυνο. Βρίσκω μια δικαιολογία, ότι τάχα έχω πονοκέφαλο και χρειάζομαι λίγο αέρα. Κρύβω τα τσιγάρα, μέσα στην τσέπη του παλτού μου και πηγαίνω στην έξοδο κινδύνου. Κλείνω την πόρτα πίσω μου, ανάβω ένα τσιγάρο και φιλώ με πάθος το φίλτρο. Στέκομαι στα σιδερένια κάγκελα και ατενίζω τη λεωφόρο. Τα αυτοκίνητα σα λιμασμένα τρέχουν να προλάβουν το πράσινο. Οι αμυγδαλιές πετάξανε το πρώτα τους άνθη και τα χελιδόνια χτίζουν τις φωλιές τους στις γωνίες των κτιρίων. Πάνω στην παραζάλη των σκέψεων βλέπω ξαφνικά τη φιγούρα του μπαμπούλα. Του κλείνω το μάτι και τον κερνάω ένα muratti. Εκείνος μου χαμογελά συνωμοτικά και μου ζητάει φωτιά. Καθόμαστε και οι δυο στις σκάλες και συζητάμε περί ανέμων και υδάτων…