ΕΧΩ ΡΑΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΟΥΝΑ ΣΟΥ...

Η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης βρίσκεται υπό το ζυγό του χιονιά. Η ζωή ξαφνικά σταμάτησε. Στο δρόμο δεν κυκλοφορεί ψυχή. Χτύπησα το κεφάλι μου, όταν έπεσα άγαρμπα από τις εξωτερικές σκάλες τις πολυκατοικίας. Το χιόνι βάφτηκε κόκκινο και εγώ απέκτησα ράμματα. Κανείς δεν ήταν εκεί για να με βοηθήσει. Άρχισα να κλαίω σα μικρό παιδί, όχι από το πόνο, αλλά επειδή ήμουν μόνη…Ευτυχώς το Ιταλικό Νοσοκομείο είναι πολύ κοντά στο σπίτι. Με το δάκρυ να πέφτει κορόμηλο, σήκωσα με τα δυσκολίας το βαρύ μου σώμα και κατευθύνθηκα με αργά και σταθερά βήματα στο ροζ οίκημα. Δε μπορούσα να αρθρώσω ούτε μια λέξη στα τούρκικα, μόνο έκλαιγα. Αμέσως, οι νοσοκόμες με μετέφεραν στα επείγοντα. Οι άνθρωποι γύρω μου με κοίταζαν φοβισμένοι. Πάντα απεχθανόμουν τα νοσοκομεία… Ένα άρωμα θανάτου και αρρώστιας είχε ποτίσει τους τοίχους του μεγάλου δωματίου που με είχαν τοποθετήσει. Δίπλα μου ηλικιωμένοι άνθρωποι, παρατημένοι στα κρεβάτια του πόνου αναφωνούσαν Allah. Από μακριά, ακούστηκε η μαινόμενη φωνή του ασθενοφόρου. Οι πόρτες άνοιξαν, τα σχεδόν άψυχα κορμιά στα φορεία σωριάστηκαν πάνω στα λευκά σεντόνια. Ο Ζαίμ, ο γιατρός που με είχε αναλάβει, σκουπίζει τα δάκρυα μου και γεμίζει με φως τα μάτια μου. Μου μιλάει γρήγορα, δεν μπορώ να τον καταλάβω, νομίζει πως είμαι τουρκάλα. Ακουμπάει τρυφερά το κεφάλι μου και κάνει τα μαγικά του…

Αυτές τις μέρες έχουν συμβεί πολλά ατυχήματα …http://www.hurriyetdailynews.com/n.php?n=cold-colder-soon-to-be-coldest-2010-01-24