Συν-Ουσίες

Ο drug dealer με διαβεβαίωσε ότι θα ήταν ένα safe LSD trip χωρίς τα παραλειπόμενα του εθισμού. Ο ασθενής όμως πάσχει από στερητικό σύνδρομο. Πριν μια βδομάδα επέστρεψα στους 4 τοίχους του κελιού μου. Κεκλεισμένων των παραθυρόφυλλων αφέθηκα στην παράνοια της στέρησης. Δεν άντεξα για πολύ. Ήθελα κάποιον δίπλα μου. Πήρα τα κλειδιά και ανέβηκα στο ποδήλατο. Κατέβηκα τη Βασιλίσσης Σοφίας φουλ στο γκάζι. Με χαλασμένα τα φρένα και με τις κόρνες και τις βρισιές σα μουσική υπόκρουση, βρέθηκα σώα και αβλαβής στα οινοποτεία του κέντρου. Ένα, δυο, τρία…τζιν τόνικ και τα χαμόγελα κάποιων καλών φίλων, ήταν αρκετά για να ημερέψουν προσωρινά το θεριό μέσα μου. Είναι πια πρωί, ο Άλεξ μας διώχνει κακήν κακώς από το μαγαζί. Οι φίλοι με ρωτούν αν θα τα καταφέρω μέχρι το σπίτι. Είμαι καλά, τους απαντώ τη μια στιγμή και την άλλη τρακάρω με τις τσιμεντένιες γλάστρες του πεζοδρομίου. Ξυπνώντας το μεσημέρι της ίδιας μέρας, κοιτάζομαι στον καθρέπτη. Μαύροι κύκλοι, μαλλιά επιμελώς ατημέλητα και απαραίτητο αξεσουάρ το ντεμοντέ μοβ των μελανιών. Decadence look, θα φορεθεί πολύ φέτος το καλοκαίρι. Νιώθω το κεφάλι μου να βουίζει σα χαλασμένο γραμμόφωνο. Τα παυσίπονα μου γιατρέ. Δεν είμαι καλά. Αυτές τις ώρες κοινής ησυχίας στην Αθήνα, οι λεγόμενες ώρες ανίας, συνουσιάζεσαι με το εγώ σου. Γράφεις κειμενάκια σαν κι αυτά και επιβεβαιώνεις στον εαυτό σου, ότι πράγματι είσαι ένα βαθιά προβληματικό άτομο. Δε σου λείπει τίποτα και όμως εσύ συνεχίζεις να αυτομαστιγώνεσαι. Σαδομαζοχισμός. Ίσως φταίει η επήρεια του αλκοόλ, η πολύμηνη χρήση παραισθησιογόνων ουσιών, μπορεί και το jet lag. Έχεις συνηθίσει να ρίχνεις το φταίξιμο στις περιστάσεις. Σε αυτό έχεις εκπαιδευτεί καλά. Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Αρκετά!!!!!!!
Συμπέρασμα της χθεσινής συνουσίας: Είναι πολύ απογοητευτικό να συνειδητοποιείς ότι δε σου έλειψε τίποτα από τη ζωή που άφησες πίσω σου.