Το σπίτι είναι πια άδειο. Η μηχανή του εσπρέσσο κρύφτηκε μέσα στα σελοφάν και πήρε τη θέση της στην κούτα του νουνού. Ο κόκκινος μαρκαδόρος σχημάτισε βιαστικά τη λέξη εύθραυστο. Τώρα, πίνω ελληνικό, δανειζόμενη τη συνήθεια του πατέρα μου. Και δε μου αρέσει καθόλου το καϊμάκι. Κάθομαι στο πάτωμα αγκαλιά με το λάπιτοπ μου, αφού τα έπιπλα εκλάπηκαν από τους μεταφορείς. Ο μπλε καναπές έκανε φτερά και αυτός και οι στοίβες των εφημερίδων ταχυδρομήθηκαν για ανακύκλωση. Η Μόνικα παίζει στη διαπασών το αποχαιρετιστήριο εμβατήριο. Late, it’s too late, I am punishing myself by admitting it’s too late…Σε λίγο πρέπει να παραδώσω τα κλειδιά στη σπιτονοικοκυρά μου. Βαρύς πικρός ο τελευταίος καφές στο σπίτι μου.
Χθες, πάλι βρέθηκα στα οινοποτεία του κέντρου. 7 Jokers, Bar 4, Key, άντε και για λίγο Booze, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά. Δυο χρόνια τώρα, η ίδια νυχτερινή κούρσα. Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες μουσικές. Οι ίδιοι γκόμενοι, οι μποέμ, οι τρέντηδες, οι αλτέρνατιβ, oı λαιφ σταιλ δημοσιογράφοı και ανάμεσα τους κάποιοι έρωτες που ξενύχτησες μαζί τους και τους κάλεσες στο σπίτι για εσπρέσσο. Και ύστερα, οι φίλοι, που χόρεψες ασταμάτητα οχταράκια πάνω στα φαγωμένα πεζοδρόμια, που γέλασες μετά δακρύων πάνω στις μπάρες, που σου έκαναν παρέα στις ποδηλατάδες (το ποδήλατο μου, το χάρισα στον Παναγιώτη, ελπίζοντας να το πάρω πίσω, όταν κάποτε γυρίσω), που σου έμαθαν την Αθήνα. Κάποτε ένας πολύ καλός μου φίλος, είχε πει το εξής: «Μου αρέσει να μισώ την Αθήνα». Κάπως έτσι και εγώ θα περιέγραφα τη σχέση μου με τούτη την πόλη. Πάντα ήθελα να την κατακτήσω. Δε ξέρω γιατί την εγκαταλείπω, επειδή κουράστηκα από αυτό το κρυφτοκυνηγητό ή απλά επειδή, σαν προδομένος εραστής, πληγώθηκα από το φέρσιμο της; Φεύγω λοιπόν, κρύβοντας το απωθημένο μου στην τσέπη του μπλουτζίν μου. Ίσως το κάνω και επίτηδες για να έχω μια δικαιολογία για να επιστρέψω κάποτε. Αυτή τη φορά, το παιχνίδι με τα ταξίδια σοβάρεψε για τα καλά.
Συμπέρασμα της χθεσινής συνουσίας: θα μου λείψει πολύ η Αθήνα, η Αγίου Μάρκου, η Αθηνάς, η Πραξιτέλους, η Βασιλίσσης Σοφίας, τα Αναφιώτικα, η Διονυσίου Αεροπαγείτου, το Σύνταγμα, τα Εξάρχεια, η πλατεία Καρύτση, η πλατεία Μοναστηρακίου… οι φίλοι μου… οι μόνιμοι εραστές των αθηναϊκών μου χρόνων.
Χθες, πάλι βρέθηκα στα οινοποτεία του κέντρου. 7 Jokers, Bar 4, Key, άντε και για λίγο Booze, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά. Δυο χρόνια τώρα, η ίδια νυχτερινή κούρσα. Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες μουσικές. Οι ίδιοι γκόμενοι, οι μποέμ, οι τρέντηδες, οι αλτέρνατιβ, oı λαιφ σταιλ δημοσιογράφοı και ανάμεσα τους κάποιοι έρωτες που ξενύχτησες μαζί τους και τους κάλεσες στο σπίτι για εσπρέσσο. Και ύστερα, οι φίλοι, που χόρεψες ασταμάτητα οχταράκια πάνω στα φαγωμένα πεζοδρόμια, που γέλασες μετά δακρύων πάνω στις μπάρες, που σου έκαναν παρέα στις ποδηλατάδες (το ποδήλατο μου, το χάρισα στον Παναγιώτη, ελπίζοντας να το πάρω πίσω, όταν κάποτε γυρίσω), που σου έμαθαν την Αθήνα. Κάποτε ένας πολύ καλός μου φίλος, είχε πει το εξής: «Μου αρέσει να μισώ την Αθήνα». Κάπως έτσι και εγώ θα περιέγραφα τη σχέση μου με τούτη την πόλη. Πάντα ήθελα να την κατακτήσω. Δε ξέρω γιατί την εγκαταλείπω, επειδή κουράστηκα από αυτό το κρυφτοκυνηγητό ή απλά επειδή, σαν προδομένος εραστής, πληγώθηκα από το φέρσιμο της; Φεύγω λοιπόν, κρύβοντας το απωθημένο μου στην τσέπη του μπλουτζίν μου. Ίσως το κάνω και επίτηδες για να έχω μια δικαιολογία για να επιστρέψω κάποτε. Αυτή τη φορά, το παιχνίδι με τα ταξίδια σοβάρεψε για τα καλά.
Συμπέρασμα της χθεσινής συνουσίας: θα μου λείψει πολύ η Αθήνα, η Αγίου Μάρκου, η Αθηνάς, η Πραξιτέλους, η Βασιλίσσης Σοφίας, τα Αναφιώτικα, η Διονυσίου Αεροπαγείτου, το Σύνταγμα, τα Εξάρχεια, η πλατεία Καρύτση, η πλατεία Μοναστηρακίου… οι φίλοι μου… οι μόνιμοι εραστές των αθηναϊκών μου χρόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου